คลี่ธงไทย ในเวนิสตะวันตก ตอนที่1

ท่ามกลางความง่อนแง่นและความโคลงเคลงบนเครื่องบินของสมาชิกจากประเทศไทยที่พากันหอบหิ้วสัมภาระที่เมื่อชั่งน้ำหนักแล้วเกินไปกว่า 100 กิโลกรัมในสนามบิน สุวรรณภูมิ ด้วยความภาคภูมิในฐานะตัวแทนประเทศไทยไปร่วมงานเทศกาลศิลปะนานาชาติ เวนิส เบียนนาเล่ ครั้งที่ 52 เพราะทุกคนที่ร่วมกันเดินทางมานั้นต่างเข้ามาร่วมงานด้วยความตั้งใจจริง เพราะนอกจากคนที่ได้เตรียมการเพื่อจะไปช่วยติดตั้งงาน และทำงานสร้าง ปรับปรุงพื้นที่กั้นเป็นห้องแสดงงานซึ่งต้องใช้กำลังคน และระยะเวลาที่มีอยู่ประกอบกับงบประมาณที่มีอยู่นั้นจำกัดทางทีมงานต้องลดจำนวนคนลง แต่ด้วยความตั้งใจและอยากเข้าไปมีส่วนร่วมกับงานที่ถือว่ายิ่งใหญ่และเป็นความฝันของคนทำงานศิลปะทุกคนเราจึงได้ทีมงานที่อุทิศนอกเหนือจากแรงกายแล้วยังออกค่าใช้จ่ายส่วนตัวเพื่อเดินทางไปช่วยงาน เบ็ดเสร็จทีมงานที่เดินทางมาด้วยกันทั้งสิ้น 11 ชีวิต ด้วยความเชื่อที่ว่า ยังไงเรามาเจอคนไทยที่เวนิสแล้ว ไม่อดตายแน่ และได้งานที่ดีอย่างแน่นอน และก็เป็นเช่นนั้นเพราะที่เวนิสนั้นมีคนไทยมาตั้งรกรากและประกอบอาชีพอาทิเช่น ทำร้านอาหารหรือเป็นแม่ครัวในโรงแรม และมีธุรกิจบ้านพักอาศัย ด้วยการที่เราต้องออกค่าอาหารเองจากเบี้ยเลี้ยงที่ได้ทำให้เราต้องตกลงกันสำหรับคนที่ไม่ได้เบี้ยเลี้ยงจากรัฐบาล ช่วยกันออกค่าใช้จ่ายให้ ซึ่งทุกอย่างก็ผ่านไปได้ด้วยดีครับ เมื่อลงเรือลำเดียวกันแล้ว ทุกอย่างที่เกิดขึ้นก็ต้องช่วยกันหลายอย่างในการทำงานคราวนี้นั้นไม่คล่องตัวเท่าที่คิดไว้แต่การประเมินสถานการณ์ไว้ล่วงหน้ากับประสบการณ์ของศิลปินช่วยเราได้เยอะ เมื่อมาถึงเวนิสและเข้าทำงานแล้วนั้น “ปัญหาที่เกิดขึ้น จะเปลี่ยนเป็น งาน ที่เราต้องทำทันที” ที่นี่ท่ามกลางเวลาที่ไหลเอื่อยๆเราต้องคิดทุกอย่างให้พร้อม เพราะจังหวะที่เราจากมากับจังหวะที่เราดำรงอยู่ในขณะนี้นั้น ยังร้อยเข้าด้วยกันไม่ได้ แต่ด้วยความตื่นตัวของทีมงานทุกคนตั้งแต่เพิ่งจบหมาดๆจนกระทั่งผมสองสี นั้นช่วยกันกระตุ้นเตือนให้พวกเรารู้ว่ามาทำอะไรที่นี่ และภารกิจที่ต้องเสร็จสิ้นอย่างสวยงามนั้นคืออะไร